Ved havoverflata har me ein tyngdeakselerasjon på ca 9,81 m/s^2. Denne avtek når me går innover i jorda. Så, når objektet er ved havoverflata vil han ha ein akselerasjon på 9,81 m/s^2 viss me ser vekk frå luftmotstand/motstand frå havet o.l. Når objektet så nermar seg jordas indre, så er altså akselerasjonen mindre, men likevel tilstede, så farten aukar framleis. Objektet vil altså ikkje bremsa. Når objektet er i jordas indre så vil tyngdeakselerasjonen vera lik null så her er farten størst.
Objektet vil no fortsetja framover, men vil oppleva ein stadig sterkare akselerasjon bakover mot jordas indre. Derfor vil farten på veg ut frå jordas indre avta då tyngdeakselerasjonen alltid vil trekkja objektet mot jordas indre. Når objektet til slutt kjem ut til havoverflata, vil han ha same fart som han hadde på havoverflata før han gjekk mot jordas indre. Dette må han ha, då mekanisk energi skal vera bevart når berre tyngdekrafta virker (me såg jo vekk frå alle motstands- og friksjonskrefter).

Sett at objektet var i ro før eksperimentet starta, så vil objektet igjen vera i ro når det kjem ut til havoverflata på andre sida av jorda. Tyngdekrafta verkar framleis, så objektet ville no blitt dratt nedover igjen, oppleve same ferda forbi jordas indre og så kome ut igjen kor han starta i byrjinga, igjen der med fart lik null. Sånn ville det (i teorien) fortsatt - objektet ville fungert som ein slags pendel som gjekk tvers gjennom jorda heile veien.